Het is een tijdje stil geweest. En daar is een goede reden voor. Terugkijkend is in een half jaar tijd mijn leven totaal veranderd. Ik ben twee keer verhuisd, heb een nieuwe baan en zit niet meer in de relatie die ik bijna 10 jaar had.
Ergens vorig jaar begonnen de twijfels steeds heftiger te worden. Er waren veel meningsverschillen. Ruzies. De vakantie afgelopen zomer was alles behalve gezellig.
Wil ik nog wel oud worden met de persoon met wie ik samenwoon? Wat voegen we nog aan elkaar toe? Worden we nog wel gelukkig van elkaar? We konden elkaar niet langer bieden wat we allebei nodig hadden. Heel pijnlijk, voor allebei.
Op een wachtlijst
In september vorig jaar schreef ik mij in voor zelfstandige studio’s in Amsterdam. Gewoon om een uitweg te hebben. Ik zou een aantal maanden op een wachtlijst staan en als ik dan iets aangeboden zou krijgen, kon ik op dat moment beslissen of ik zou verhuizen of samen zou blijven wonen. Maar het liep anders. Een week na de inschrijving kreeg ik al een studio aangeboden. Vanaf oktober. Zo snel al? De rollercoaster begon.
Klein wonen
Tranen. Twijfels. Paniek. Wat moest ik doen? Ik had de stappen tot nu toe niet voor niets gezet. Dus ik moest door. Een paar weken later verhuisde ik naar een huurstudio van 28 m2. Beginnend met een paar losse spullen en een luchtbed. Gaandeweg kwamen er steeds meer meubels bij. Veel dank aan vriendin Corine, die een aantal dagen gekomen is om te shoppen en meubels in elkaar te zetten.
Ik weet nu hoe het is om klein te wonen. In principe gaat het allemaal prima en ik was blij dat ik jaren geleden al aan het minimaliseren was geslagen. De krukjes kon je omgekeerd ook gebruiken om kleding op te drogen en als bijzettafel. Het matras kon je omhoog klappen, zodat er veel opbergruimte tevoorschijn kwam.
Alleen de flat was niet ideaal. De studio’s waren gebouwd met goedkoop materiaal. Er kwamen kookluchten binnen, buren speelden harde muziek tot laat. Er kon geen raam open. Ik had geen eigen wasmachine. Voor mij niet de ideale situatie om tot rust te komen en was in het weekend veel bij hotel Papa & Mama te vinden. Maar het was maar tijdelijk… Toch?
De zoektocht naar een koophuis
Toen begon de zoektocht naar een koophuis. In deze overspannen markt. Veel succes. Meerdere keren werd ik flink overboden. Het was erg lastig om optimistisch te blijven. Waarom lukte het mij zelfs met de overwaarde die ik had vanuit het vorige huis toch maar niet om iets te vinden en te scoren?
Ik bracht opnieuw een bod uit. En dat werd geaccepteerd. Hoera! Eindelijk gelukt. Mijn zus verdient hier een extra shout-out. Zij spotte de huizen, maakte afspraken met makelaars en heeft me er echt doorheen gesleept. En gek genoeg is het mijn ex die me aanraadde om ook bij dit huis te kijken, ondanks de onaantrekkelijke foto’s op Funda. Daar ben ik hem dankbaar voor!
Het is een appartement van 51 m2 geworden op de bovenste verdieping van een woontoren in de Bijlmer. Daar ben ik heel blij mee, in het groen een paar kilometer van waar ik al eerder woonde.
En ook hier veel dank aan het klusteam: Peter, Wilma en Bas. Oef. Klussen is zo niet mijn ding. Ik had geen overzicht. Als een enorme struisvogel stak in mijn kop in het zand. “Ik wacht wel even met het klussen plannen en mensen vragen totdat alles bij de notaris gepasseerd is.” Niet handig. Vooraf plannen én om hulp durven te vragen. Ik help liever mensen, dan dat ik geholpen word. Check.
Nieuwe baan
Tussendoor kwam er op werkgebied ook nog een te gekke kans voorbij. Eigenlijk is het niet handig om meerdere veranderingen aan te gaan die een grote impact hebben (huizen, relaties, werk). Maar het voelde goed, was bij dezelfde werkgever en het leek me gaaf om te solliciteren en te kijken hoe ver ik zou komen. En ja hoor, na een aantal gesprekken kreeg ik het verlossende telefoontje. Ik had de baan!
Nu een aantal maanden later ben ik nog steeds blij dat ik de keuze gemaakt heb. Het is een andere werkomgeving dan ik gewend was, maar heel leuk en uitdagend. Alle ervaring die ik tot nu toe heb opgedaan komen hier samen. De collega’s zijn ook top. Hier hoef ik mij voorlopig niet te vervelen.
En dan nu..
De meubels zijn nog onderweg, dus ergens in juli is mijn nieuwe paleisje echt af. Ik wilde in ieder geval het bloggen weer opstarten. Er is meer dan genoeg om over te praten.
Bijzonder hoe één keuze die je maakt meerdere dingen in gang kan zetten. Of ik nog een keer al deze keuzes tegelijk zou maken, dat weet ik niet. Maar één ding weet ik wel: durf de stap te nemen. Je kan meer aan dan je denkt.
Foto bovenaan: NordWood Themes via Unsplash.
Ow Tom, wat een rollercoaster, ik zit beetje in dezelfde situatie dus kan ik het ergens ook begrijpen. Maar blij voor jou dat je mooi geland bent. Wens je alle succes toe met je nieiwe baan, leuke huisje en alles wat nog op je pad komt. Soms is het gewoon een kwestie van durven springen, maar soms makkelijker gezegd dan gedaan. Toi toi toi ??
Zo blij voor je <3
Heerlijk voor je, een nieuw begin en niet blijven hangen in een situatie waar je niet blij van wordt.
Ik ben midden in een pandemie op mezelf gaan wonen, dat was ook een behoorlijke uitdaging. Maar dit was inderdaad wel next level!
Wat fijn dat het nu op zijn plaats valt… en dat jij mijn nieuwe collega bent ?
Jeetje Tom, wat een grote veranderingen allemaal! Fijn dat alles uiteindelijk toch op z’n plek is gevallen.
Wauw dat zijn flink wat ingrijpende levensgebeurtenissen in een korte periode. Toch lees ik er ook een bepaalde flow in, waarin dingen op hun pootjes terecht kwamen.
Fijn dat het weer de goede kant op gaat en dat je in deze tijd toch relatief snel een eigen woning hebt kunnen vinden.
Ook fijn om behulpzame familie te hebben.
Ben benieuwd naar je nieuwe blogs.
Bedankt voor jullie reacties! Doet me goed ?
Interessant om te lezen hoe deze reis voor jou is geweest. Mooi om te lezen dat het gelukt is met een huis kopen in deze tijd.