Wat een opscheppende collega me leerde over geld

“Deze schoenen kun jij niet betalen”, zei mijn collega trots. Begin 20 was ik. Ik had net mijn eerste echte baan en verdiende 1.900 euro bruto per maand. En daar werkte ik uiteraard (te) hard voor. Mijn oudere collega liep op sneakers van een paar honderd euro, waar hij graag over opschepte.

Zijn opmerkingen ben ik nooit vergeten. Ik had het geld voor die schoenen op mijn spaarrekening staan en had ze ook kunnen kopen als ik dat wilde. Het zette me vooral aan het denken over hoe verschillend mensen met geld omgaan.

Sommige mensen kopen dure spullen omdat ze het kunnen. Zoals iemand die vanuit gewoonte elk jaar de nieuwste telefoon koopt. Anderen omdat ze denken dat ze er een status mee kunnen kopen en zich beter voelen dan anderen, zoals mijn collega toen. En dan heb je nog de mensen die dingen kopen omdat ze er echt waarde aan hechten. Zoals ik bijvoorbeeld met de spullen voor het thuiskantoor, waardoor ik elke dag op een fijne plek kan werken.

Het grappige is: jaren later denk ik nog steeds weleens aan wat die collega zei. Als ik nu iets duurs koop, zoals onze nieuwe keuken of de zonnepanelen op ons dak, is dat een bewuste keuze. Niet om indruk te maken, maar omdat het ons leven fijner maakt en we er heel blij van worden. 

Maar ik ga niet zeggen tegen iemand: dit kan jij nooit betalen. Ik heb soms juist eerder een tegenovergesteld gevoel van schaamte. Dan voel ik me bezwaard dat we dit hebben kunnen betalen. Daarom deel ik hier ook weinig foto’s van het huis.

Die schoenen van mijn collega? Die hebben me onbewust een van mijn eerste lessen over financiële vrijheid geleerd. Het gaat er niet om wat je kunt betalen, maar om wat je écht belangrijk vindt. Soms betekent dat juist dat je iets niet koopt, ook al kun je het wel betalen. 

Het gaat erom dat je de vrijheid hebt om te kiezen wat je met je geld doet. Of dat nu een paar dure sneakers zijn, of juist een mooi gevulde spaarrekening (en als je het mij vraagt daarnaast ook een beleggingsrekening met indexfondsen).

Uiteindelijk ben ik die collega nog dankbaar. Zonder zijn opschepperij over schoenen, boten en weet ik het wat allemaal, had ik misschien langer gedaan om achter deze fascinerende blik op geld te komen.

Heb jij ook weleens zo’n moment gehad waarop iemand je onbewust iets leerde over geld?

Beeld: Lefteris kallergis. Welke schoenen die collega had, weet ik niet meer. Dus heb ik deze mooie maar uitgekozen als illustratie.


Ontdek meer van Tips van Tom

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

4 gedachten over “Wat een opscheppende collega me leerde over geld”

  1. Misschien ben ik er wat simpeler in, want toen ik in 1966 begon te werken (450 gulden per maand!) had ik ook zo’n opschepperige/snobistische collega. Mijn reacties op zijn bombasterij was als regel “als je daar gelukkig mee bent; gefeliciteerd”. Hij had ook de merkwaardige gedachte dat iets duurs ook per definitie mooi was. Hij was daar gelukkig mee, maar begreep niet dat anderen anders in het leven konden staan.
    Vlak voor mijn pensionering in 2009 ontmoette ik hem weer en hij was in principe geen steek veranderd. Het zal bij hem wel in de genen gezeten hebben.
    Ik zal best wat van hem geleerd hebben maar dat is vooral hoe ik niet met geld om wil(de) gaan.

    Beantwoorden
  2. Ik heb nooit zo’n moment gehad maar heb de laatste jaren, zo’n 15 denk ik, wel veel geleerd over geld en hoe er mee om te gaan. Onder andere door het internet waar veel bloggers over hun financiële zaken schrijven. Ik heb nooit dingen gekocht om anderen te imponeren, dat deden mijn ouders ook niet en ik denk dat ik hun financiële manier van omgaan met geld over heb genomen. Goedkoop is duurkoop, niet alles kopen wat je hebben wil, maar eerst bedenken of je het nodig hebt. Ik vind geld ook niet om over op te scheppen. Ik heb genoeg omdat ik een goede baan heb, dat kan zomaar anders worden als het tegenzit. Ik heb je blog met erg veel plezier en bewondering gelezen, je hebt het mooi opgeschreven Tom!

    Beantwoorden
  3. Ik leerde jaren geleden wel wat van een collega over geld, zij werkte zich 6 dagen in de week een slag in de rondte . Toen we aan haar vroegen waarom ze zoveel werkte was haar antwoord straks na mijn pensioen wil ik genoeg geld hebben om te genieten. Klinkt mooi, maar op haar 58e werd ze met een brancard afgevoerd op het werk en hebben we haar nooit meer teruggezien. Overleden in het ziekenhuis aan een hartstilstand. Voor mij een reden om te zorgen dat ik een kleine buffer heb , maar genieten doe ik nu en niet pas na mijn pensioen.

    Beantwoorden
  4. Niet zozeer over geld, maar wat me pas is overkomen m.b.t. ik op de fiets en een agressieve verkeersganger met zijn auto. We hadden een onenigheid en toen zei hij letterlijk: “Je bent jaloers, jij op je fietsje en ik in mijn auto”.
    Ècht ik was STOMVERBAASD!!!
    Hoe kijkt dit gastje tegen zoiets aan?
    Ik heb mijn rijbewijs, maar geen auto. Ik wil geen auto. Kost me veel te veel geld, en ik probeer mijn vaste lasten zo laag mogelijk te houden.
    Verder is in mijn stad rijden sowieso niet handig. Ook naar de buitenwijken toe ben ik sneller op mijn fietsje.
    En laten we het ook vooral niet hebben over het onbetaalbare parkeergeld hier en daar in het land.
    Zo ook benzineprijs.
    Kortom, mocht ik een auto nodig hebben, dan kan dat. Ik kan er één lenen of huren.
    Maar het is vooral het wereldbeeld dat dat gastje heeft.
    Ik kan hier nog heel veel aan toevoegen, maar dat lijkt me niet slim.
    Het lijkt me wel duidelijk wat de origine van dit gastje is en dan vraag ik me af hoe links hier tegen aan zou kijken: met hun klimaatcrisis en hun diversiteits- en inclusiviteitsgedoe.

    Beantwoorden

Plaats een reactie