Hoe vaak komt het voor dat je de hoofdrol speelt in een sprookje? Ineens verscheen daar deze week het sprookje van de twee iPhone-liefhebbers.
Het moderne sprookje begint zo: “Er waren eens twee iPhone-liefhebbers, Tom en Tessa. Zo heetten ze echt, daar konden ze ook niks aan doen. Ze hielden allebei heel erg van Apple, en dus ook van iPhones. Maar er waren ook verschillen. Tom hield van luxe, Tessa was een echte krent.”
Zoals met wel meer sprookjes, houdt ook dit verhaal de lezer een spiegel voor. “Tom houdt van luxe.“ Het staat er echt. En dat klopt ook wel. Maar ik wil ook verstandig met geld omgaan. Een combinatie die me scherp houdt.
In het sprookje van Mevrouw Hoefnix komt zelfs “het grote gloednieuwe huis” voorbij. Nu is 140 m² niet gigantisch, maar voor twee mannen en een poes is het best ruim. Het zette me aan het denken over ons huis en hoe mijn vriend en ik hier terecht zijn gekomen. Over de iPhone hebben we nu wel genoeg gelezen, dus laat ik eens wat dieper op het huis ingaan.
Niet alles in het leven is een sprookje. In onze vorige buurt voelden we ons als homostel niet veilig. We waren in meerdere opzichten een minderheid. Een nieuw huis ging dus niet alleen over luxe, maar vooral over een plek waar we onszelf konden zijn.
We reageerden op een huis, maar dat bleek al verkocht. Er was nog wel een groter huis beschikbaar. Maar wilden we dat wel? Het zou natuurlijk ook meer gaan kosten. Uiteindelijk besloten we om er toch voor te gaan. Het was een fijne nieuwe start, nadat we hiervoor allebei in een relatie zaten die niet goed voor ons was.
Met een briefje met een beloofde salarisverhoging konden we de woning net aan kopen. Tijdens de bouw van het huis heb ik me veel zorgen over de financiën gemaakt. Gelukkig bleek dat onterecht, want we kunnen de hypotheek inmiddels prima betalen. Al blijft de krent in mij het veel geld vinden dat per maand wordt afgeschreven.
Je zou het niet verwachten bij een nieuwbouwhuis, maar ik hoor de buurman niezen en de hond van twee huizen verderop blaffen. Het aantal gillende kinderen buiten hebben we ook flink onderschat. En we horen van steeds meer kanten dat mensen zwanger zijn… De horror.
Deze Vruchtbare Vinex-wijk is niet ons forever home. Maar telkens nadenken over waar we dan wel zouden moeten wonen, daar word je ook niet gelukkig van. Daarom hebben we besloten om het eerst nog maar eens een jaar aan te kijken. Dan zijn de meeste klusgeluiden voorbij en zijn we hopelijk ook wat meer gewend aan de rest.
Vanochtend werd ik wakker met een voldaan gevoel. Het sprookje loopt misschien anders dan gedacht, maar dit is ons huis. We wonen niet meer in een donker bos. Ons sprookje speelt zich nu af in een Veilige Vinex-wijk vol kinderwagens en bakfietsen. Hoe het verdergaat, zien we later wel.
Laat een antwoord achter aan CvanPN Reactie annuleren