Je zit in mijn tas,
tussen de schone was en zelfs de vuile.Je zit in de afwas,
de kralen van mijn ketting
en achterop mijn fiets.Je sluipt tussen de bladzijden van mijn boek,
achter de gordijnen.Je bent er als het regent
of als de druppels weer verdwijnen.Je ligt op de loer
bij de koffie of de thee
en als ik weer aan het werk ga,
ga jij gewoon weer mee.Ik mis je,
in ieder uur van iedere dag,
op ieder moment
dat ik door het missen heen
van je houden mag.
Dit was het gedicht dat ik een klein jaar geleden voor mocht lezen bij de begrafenis van mijn tante. Ze had het zelf uitgekozen. Ik moest het alleen wat eerder voorlezen dan gedacht. Al een half jaar nadat ze de diagnose had gekregen.
Recente reacties