Op een terras in je eentje, een hele stap

Op een warme zomerdag in Frankrijk had ik afgesproken in een dorpje. T kwam daar naartoe van zijn fietstocht door de bergen en de felle zon en ik ging erheen met de auto en alle raampjes open. Alleen was ‘zo’ bij mij een aantal uur eerder dan bij hem. Durfde ik het aan om alleen op een terras te zitten?

In je eentje op een terras of in een restaurant zitten, is een hele stap. Dat had ik al weleens gelezen in blogs van mensen die alleen door het leven gaan. Wij zijn als mens toch kuddedieren en daarbij voelt het ook het veiligste om te doen wat de groep om jou heen doet.

Als je om je heen kijkt in een restaurant of op een terras, zie je toch vaak mensen met zijn tweeën of in grotere groepjes zitten. Mensen die alleen zijn, zie je bijna niet of heel weinig. En zo wordt dat vanzelf een beetje een drempel of een taboe.

Casual langs het terras lopen

Vooruit met de geit dan maar. Ik had mijn zinnen gezet op een tafeltje bij l’Oiseau sur sa branche, het vogeltje op zijn stokje. Dat is een hip en gezellig tentje in Saou. Dus liep ik er eerst maar even casual langs. Er was niet direct een tafeltje waar ik aan wilde zitten. Ik vond het toch spannend, dus liep ik door.

Maar er moest wel een aantal uur overbrugd worden. Dus besloot ik even verderop te gaan lezen op een bankje. Dat was ik na een half uurtje ook wel weer zat. Dus liep ik weer terug, langs het terras. Daar zag ik een tafeltje waar ik wel wilde zitten, maar dat werd net bezet.

Nog een derde keer liep ik langs. Het tafeltje waar ik eerder mijn oog op had laten vallen, was nu wel vrij. Ik zette nog net geen sprintje in, maar liep doelgericht op het tafeltje af. Ik ging zitten en pakte mijn e-reader erbij.

Handen en voeten

De eerste stap was gelukt: ik zat op een terras in Frankrijk in mijn eentje. Yeehaa. Nu moest ik iets bestellen. De bediende, ik schat haar ergens in de 20, sprak geen Engels.

Toch een beetje Ik Vertrek dus… Want ik spreek geen Frans. Nouja, een koffie bestellen lukte nog wel. “Un café noir, s’il vous plait.” Stilte. “Et un pie.” Stilte. Ze begreep mij niet. Ik maakte met mijn handen een gebaar van een taartpunt. “Ah, un dessert!” Oui.

Na een aantal minuten kreeg ik een kopje koffie, een glas water en een heerlijk chocoladetaartje. Jum. Het was gelukt. Vol trots genoot ik van het lekkers.

Mijn eerste Franse solo-bestelling. Zal ik ‘m inlijsten? ?

Was dat nu zo erg?

Zoals met wel meer dingen in het leven dacht ik achteraf: was dat nu zo moeilijk? Ja, het was wel lastig en ik moest even over een drempel heen. Maar het voelde wel fijn en zelfstandig. Ik denk dat ik vaker dit soort dingen moet doen. Weer iets waar ik blij van word.

De foto bovenaan is trouwens ook in Saou genomen, mooie lavendel en rotsen hoor!

Zit jij weleens in je eentje op een terras?

15 gedachten over “Op een terras in je eentje, een hele stap”

  1. Ik vind het ook altijd zo mega spannend.. voel me dan zo bekeken!
    Gewoon vaker doen en dan wordt het vanzelf makkelijker, denk ik altijd ☺️

    Beantwoorden
  2. Ik slenter weleens een middagje door Amsterdam en dan neem ik mijzelf mee uit lunchen. Heerlijk vind ik het. Boek erbij en nog een extra koffie. Prrr!

    Beantwoorden
  3. Ik ga al jaren alleen op vakantie, dus ook eten en drinken alleen. Ik zie het probleem, drempel of wat dan ook niet.Maar ja we zijn allemaal anders ?

    Beantwoorden
  4. Wat leuk om te lezen. Zo zie je maar weer dat ieder mens verschillend is, want ik kan me er werkelijk waar niets bij voorstellen om het spannend te vinden om alleen op een terras te gaan zitten.

    Ik vind het wel heel vervelend om steeds met iemand samen op een terras te moeten zitten. Steeds het gevoel dat je iets moet zeggen. Geen boekje kunnen lezen. Niet even heerlijk bij komen.

    Wat ziet dat taartje er trouwens goed uit! Goed dat je toch op het terras bent gaan zitten, want anders had je die gemist…

    Beantwoorden
    • Laatst was ik alleen in Den Haag. Ik dacht aan iemand die ik ooit sprak. Ze was op vroege leeftijd weduwe geworden met drie kinderen. En zei tegen mij, “ als ik altijd thuis was gebleven, nadat mijn kinderen uit huis gegaan waren, wat had ik dan gehad?” Dat is me bij gebleven. Het beviel me goed, sprak af en toe met mensen en voelde mij ontspannen.

      Beantwoorden
  5. Alleen naar terras gaan doe ik ook, maar ook alleen naar de bioscoop of naar de schouwburg.
    Mijn man gaat niet mee als hij geen zin heeft of de film of voorstelling staat hem niet aan.
    Mijn ervaring is dat je in de pauze vaak met anderen aan de praat raakt. Gewoon doen!

    Beantwoorden
  6. Ik vind het heerlijk, in mijn eentje op stap gaan. Doe het wel minder nu ik samen woon, en met een hond (of twee) op stap ben je natuurlijk ook niet helemaal alleen.

    Goed dat jij ook de stap hebt gezet! En een taartje hoort er dan ook gewoon bij ;)

    Beantwoorden
  7. Ik heb het eerlijk gezegd nog nooit gedaan: alleen op een terras zitten. Wat stoer, dat je het uiteindelijk toch gedaan hebt. Hopelijk ga je vaker even alleen op een terrasje zitten om te genieten. En anders, dan gaan we gewoon samen!

    Beantwoorden
  8. Ik heb dat nog nooit gedaan en het lijkt me dan ook erg spannend. Ik zou me waarschijnlijk precies hetzelfde voelen en doen als jij, haha! Maar als ik me bedenk wat er dan precies is, dat zo spannend er aan is.. Tja dan heeft dat voornamelijk te maken met wat ik denk dat anderen van mij denken. En dat zou helemaal niet relevant moeten zijn! Ik zou de situatie daarom niet uit de weg gaan, maar zeker ook niet bewust opzoeken. Met z’n tweeën is toch ook gewoon gezellig? Ook met z’n tweeën kun je ieder een boekje lezen. ?

    Beantwoorden
  9. Ik zat vroeger geregeld alleen op een terras, ik werkte vaak onregelmatig en had vrij als vrienden, partner moesten werken. De eerste keer is het wennen daarna niet meer voor mij. Nu sta ik er nog niet eens bij stil.

    Beantwoorden
  10. Hier herken ik me wel een beetje in. Ik emigreerde en daar sta je dan ineens als single aan de andere kant van de wereld. Een mens moet eten (en een biertje drinken (en nog een paar)). Maar ja, je bent alleen, kent er geen mens en je kent de taal ook niet.
    Het heeft me maar een paar dagen gekost om daar aan te wennen. Ik kwam er al snel achter dat de mensen hier niet zo raar opkeken van iemand die alleen ergens wat ging eten of drinken.
    Qua communicatie heb ik al snel mijn “sorry, I’m a stranger” face ontwikkeld. Of misschien werd me dat ook wel automatisch opgeplakt, ik weet het niet.
    Zelfs nu ik wat van de lokale taal spreek gebeurde het me vandaag nog dat witte bolletjes ging kopen en de dame bij de kassa me vroeg of ZIJ de broodjes in mijn zelf meegebrachte boodschappentas mocht stoppen. Ik lachte haar vriendelijk toe. Ja hoor, dat mag zeker.
    Moraal van het verhaal: maak je wat minder zorgen, het komt wel goed.

    Beantwoorden
  11. Mijn man is in nov. Overleden en ik zit regelmatig op ons vertrouwde terras. Alleen. Wel in onze eigen stad. En ga binnenkort, voor het eerst alleen op vakantie. Naar Griekenland. Appartement zijn we vaker geweest, dus dat zal wel lukken.

    En ben ook van plan om daar gezellig op terras te gaan zitten en te eten…voel me nog te jong om achter de geraniums te duiken

    Beantwoorden
  12. Ad_G.
    Hallo,
    Ik ben een oude man en al heel lang geleden gaf ik er de brui aan, dat alleen terrasje of cafeetje. Ik trok nog wel een frietje of pikte een gebakken visje, maar dat was steeds in summer time.
    Dit jaar wilde ik toch weer terrasje of kleine eetcafeetje. Ik belde een oude vriendin in een andere wijk en vroeg haar of ze samen met mij die grill taria bij haar wilde testen.
    Dat wilde ze, en succes, voelde weer als vroger maar vergeet niet, ik was met twee.
    Maar wil nu doorzetten, lees ik deze site, tja wat een dombo ben ik zeg. Er zijn meer leuke momenten met dat terrasje of eetcafeetje dan slechte.
    Wat me opvalt, vrouwen zijn toch betere doorzetters dan mannen.
    Bye bye iedereen
    Ad_G

    Beantwoorden

Plaats een reactie