Je zit in mijn tas,
tussen de schone was en zelfs de vuile.Je zit in de afwas,
de kralen van mijn ketting
en achterop mijn fiets.Je sluipt tussen de bladzijden van mijn boek,
achter de gordijnen.Je bent er als het regent
of als de druppels weer verdwijnen.Je ligt op de loer
bij de koffie of de thee
en als ik weer aan het werk ga,
ga jij gewoon weer mee.Ik mis je,
in ieder uur van iedere dag,
op ieder moment
dat ik door het missen heen
van je houden mag.
Dit was het gedicht dat ik een klein jaar geleden voor mocht lezen bij de begrafenis van mijn tante. Ze had het zelf uitgekozen. Ik moest het alleen wat eerder voorlezen dan gedacht. Al een half jaar nadat ze de diagnose had gekregen.
Ik heb lang getwijfeld of ik wel of niet over dit onderwerp zou bloggen. De eindigheid hoort natuurlijk bij het leven. Maar een leven dat eindigt na 55 jaar? Van je tante die altijd zo lief voor je was? Eigenlijk voor iedereen? Dat vind ik pittig.
Een trots berichtje bij een nieuwe baan (en dat zijn er in mijn geval nogal wat :-)). Een lieve verjaardagskaart. Of gewoon een ander gezellig app’je. Die komen nu niet meer.
“Het is een grote wond die moet helen”, zei de psycholoog. Dat is wel veel gevraagd aan iemand met weinig geduld.
Stapje voor stapje gaat het beter met me en kan ik het een plekje geven. Op de stomste momenten overvalt het me weer. Maar dat mag. Het hoort erbij.
Dit berichtje is voor Lianne. En natuurlijk voor de mensen die het ook weleens moeilijk hebben met de minder leuke kanten van het leven.
De volgende keer komt er weer een vrolijk blogje. Beloofd.
Helaas heb ik niet kunnen vinden wie dit mooie gedicht geschreven heeft.
Update: Dankzij Suzanne (in de reacties) weet ik dat dit gedicht geschreven is door Josephine de Bont
Ik mis haar ook ❤
Mooi verwoord. Gemis is altijd aanwezig , Verdriet maakt plaats voor leegte, in hele dagen komt het voorbij, in halve dagen tip je de leegte aan. Zolang je iemand even laat passeren in je gedachten en in je hart, voelt ze weer alsof ze naast je staan. Koester de momenten en gedachten.
Ik ken het verdriet van gemis en leegte. Voel met je mee?
Super Tom. Het ongeduld met verdriet en het verwerken daarvan is een gewoon, menselijke feit. Het verlies ken ik in mijn eigen leven ook. Heel erg bedankt voor het delen en jouw openhartigheid mbt jouw tante die ALTIJD bij je blijft :)
David
Idd. Soms alleen een kort berichtje zodat je wist dat er aan je gedacht werd. De scherpe randjes zullen langzaam verdwijnen. Het krijgt een plekje, in alle dagelijkse dingen. Maar helemaal verdwijnt het nooit.
Mooi Tom❤️ Ze was jullie tweede moeder…
Mooi Tom dat jij dit mocht voorlezen, verdrietig dat het veel te vroeg kwam, sterkte!!
Tom , ik las het gedicht met een brok in mijn keel.
het gemis wordt steeds groter.
Voel met jullie mee.
Maar wie leeft in je hart
Mag nog blijven, even blijven
Want aan de hemel staat jouw ster
Zij is zichtbaar
Al staat ze dan ver
Hier moest ik aan denken toen ik het las. Misschien helpt het. Sterkte Tom.
Wat een prachtige tekst. Mooi omschreven wat ze voor je betekende. De woorden “nooit meer” vond ik altijd, en eigenlijk nog steeds wel een beetje, vreselijk. Het besef dat er nooit meer, een kaartje, omhelzing, appje, etc komt doet zeer. Mijn man is er al bijna 12 jaar niet meer en soms is dat “nooit meer” nog steeds verdrietig. Sterkte. Dikke knuffel. XX Renate
Wat een mooie woorden, mooi gedicht, Tom en wat bijzonder om het met ons te delen. Dank je wel❤️
Wat een prachtig gedicht. Als ze zo dicht bij je zit, mag je dat koesteren. Nu is het gemis nog pijnlijk, maar later kun je het koesteren als een fijn moment dat je deze persoon gekend heb bij leven en die je verder meeneemt in je leven. Sterkte.
Dankjewel dat je ook dit stuk van jouw leven met ons lezers deelt, Lieve Tom. Wat een voorrecht om ook dat deel van jou te mogen zien.
Het hoort erbij, dat verdriet. Maar van die wetenschap wordt het geen spat makkelijker… STERKTE! <3
Het gedicht is van Josephine de Bont
Dank je wel! Ik heb het erbij gezet.